Her insanın sevgiyi yaşama, hissetme ve söz etme biçimi büyük farklılıklar gösterir. Sevgi, herkesin hayatında vazgeçilemez bir biçimde bulunur. Ama nasıl yaşandığı ve nasıl geliştirilebileceği pek düşünülmez.
İnsanların birçok kaybetmekten korktuğu için sevmekten korkuyor. Sevilmekten korkuyor kendisini sevilmeye layık görmediği için. Hislerini tabir etmekten korkuyor reddedilmekten korktuğu için. Ve insan aslında vefattan korkuyor nasıl yaşaması gerektiğini bilmediği için… Aslında ne vakit ki içimizden geldiğince sevgimizi sözlere ve davranışlara yansıtırız, işte o vakit açılmayacak hiçbir kapı bırakmamak için birinci adımı da atmış oluruz. En hoş anahtar söz sevmektir. İnsanlığımızı pekiştirir ve bunu söz etmek ise hayat usulümüzle münasebetlerimizi kuvvetlendirir. Hiç çözülmez üzere görünen meselelerin sevgi olduğu vakit kolaylıkla üstesinden geliriz.
Bireylerin yalnızca fizyolojik (yeme-içme-dinlenme-uyuma-boşaltım-cinsellik) gereksinimlerinin değil; birebir vakitte sevme-sevilme-ait olma gereksiniminin da karşılanması gerekir. Hele ki çocukların sağlıklı gelişebilmeleri, âlâ eğitim alabilmeleri için sevgi olmazsa olmazlardandır. Aç insan ne yapar? Karnını doyuracak bir şeyler arar. Yiyecek fizyolojik gereksinimlerden olduğu üzere sevgi de ruhsal ihtiyaçlardandır ve aile içinde sevgi açlığı çeken şahıslar de (çocuk-ergen-yetişkin) bu açlığını öteki yerlerde doyurmak için bilinçdışı davranışlarda bulunacaklardır. Sevgiden mahrum bırakılan çocukların büyüme-gelişmesinde problemler yaşanabilmektedir. Sıkıntılı bireylerde problemli toplumları doğurmaktadır. Bu yüzden, bilhassa çocukluk periyodunda çocuğu hiçbir nedenle dışlamamak, özgüven ve özsaygısını zedeleyecek yaklaşımlarda bulunmamak ve kendilerine kıymet verildiğini duyumsatarak ve ona hep hürmet göstererek yaklaşmak gerekir.
Sevgiye duyulan gereksinim yalnızca çocuklara mahsus değildir. Yetişkin olduğumuzda ve evlendiğimizde de bu muhtaçlığımız devam eder. Aile içinde birinci değerli sevgi sistemi, karı koca ortasında oluşandır. Ailenin sağlıklı formda devam etmesi, eşler ortasındaki sevgi bağının güçlenmesine, gelişmesine bağlıdır. Aileyi devam ettiren anne babadır. Onlar ayrılırsa ailede dağılır. Bu sebeple eşler ortasındaki sevgi, kesinlikle devam etmeli, eşler bu hususta sorumluluk şuurunu olgunlaştırmış olmalıdır. İki tarafta sevgisine emek vermeli, öncelikle birbirlerinin sevgi deposunu dolu tutmaya ihtimam göstermelidir ki, çocuklar sevgi ortamında büyüyebilsin. Aile ortamında sevgi görmeyen çocuk hakikat bir sevgi lisanı geliştiremez. Lakin her çocuk farklıdır. Bir çocuğa sevgiyi tabir eden bir şey, diğeri için mana taşımayabilir. Binlerce ebeveynin çocuklarına sevgilerini yanlışsız biçimde söz edemeyişleri, çocuğun sevgi deposunun boş kalmasına neden olmaktadır. Çocukların ve gençlerin yanlış davranışlarının izleri, büyük ölçüde boş sevgi depolarına dayanır. Ülkemizde meskenden kaçan ve kanunlara karşı gelen gençlerin sayısındaki artış, ebeveynlerin çocuklarına sevgi göstermek için yanlış sevgi lisanını konuştuklarını açıkça gösteriyor. Çocukların sevgi ve inanç ortamında büyüdüğü, meskende bulamadıkları sevgiyi, dışarda sapkın kanallarda aramak yerine güçlerini sevgi dağıtmaya ve öğrenmeye odaklayabildikleri günlerin gelmesi dileğiyle…