Mayıs 1945’te Kaliforniyalı ev boyacısı Albert Stevens inanılmaz bir şanssızlık serisi yaşamaya başladı ve kendisine yanlış bir şekilde mide kanseri teşhisi konulduktan sonra altı aylık ömrü kaldığı söylendi.
Ancak bu korkunç durumla karşılaşmasına rağmen şansı daha da kötüye gidecekti. Bir önceki yıl Manhattan Projesi’nde bilim insanları plütonyum ve onun insanlar üzerindeki etkisi konusunda endişeleniyorlardı ve “plütonyumun vücuttaki seyrini takip edecek bir programın mümkün olan en kısa sürede başlatılmasını” tavsiye ediyorlardı.
Stevens’ın şansına, projedeki insanlar, ilk insan denemeleri için hasta ararken onun (gerçek olmayan) ölümcül kanserinin farkına vardılar. CAL-1 hastası olarak adlandırılan Stevens, denemelerdeki en yüksek radyasyon dozunu alarak plütonyum-239 (0,75 mikrogram) ve plütonyum-238 (0,2 mikrogram) karışımına maruz kaldı. Plütonyum-238’in seçilmesinin nedeni, yüksek aktivitesinin izlenmesini ve analiz edilmesini kolaylaştırmasıydı.
Bir yıl boyunca yeni bir kanserin görülmemesinin ardından doktorları, Stevens’ın aslında iyi huylu bir mide ülseri olduğuna inanmaya başladı ve bu, sağlıklı bir adama, herhangi bir insanın şimdiye kadar aldığı en yüksek birikmiş radyasyon dozunu verdikleri anlamına geliyordu. Hatta bu, birçok ders kitabında belirtilen ölümcül plütonyum dozuydu.
Bunların yanı sıra Stevens, başına gelenler hakkında gerektiği gibi bilgilendirilmemişti. Eğer kendisine radyasyon enjekte edileceği söylendiyse bile, rızasını verdiğini gösteren hiçbir kanıt bulunmuyordu.
Stevens’a verilen bilgi eksikliği, etik dışı olmasının yanı sıra, Stevens bölgeden uzaklaşmak istediğinde de doktorlara pratik sorunlar yaşattı. Doktorlar, vücudundaki radyasyon seviyelerini izlemeye devam etmek amacıyla bölgede kalması ve dışkı örnekleri vermeye devam etmesi için ona ayda 50 dolar ödemeye karar verdiler.
Etkileyici bir şekilde Stevens, ömür boyu ortalamanın 446 katı plütonyuma maruz kalmasına rağmen, 79 yaşında kalp hastalığından ölene kadar 21 yıl daha hayatta kaldı. Buna karşılık Stevens’ın üzerinde deney yapan Dr. Joseph Hamilton, muhtemelen çalışması sırasında radyasyona maruz kalmanın yol açtığı lösemi nedeniyle 49 yaşında hayatını kaybetti.
