Eşler ortası “ilişki” çiftin sahibi olduğu birinci çocuğudur aslında.Bu çocuk şimdi evlenmeden evvel birinci tanışmayla başlayan süreçte çiftlerin hamile kaldığı bir süreçte büyümeye başlar.
Her iki tarafın emekleriyle büyüyecek olan bu çocuğun(ilişkimizin) yetişmesinde geçmişten getirdiklerimizin de rolü büyük olacak.Yani genetik yatkınlığın,içinde yetiştiğimiz ailenin ebeveyn tavırlarının.Burada farkında olmadığımız bilinçdışı bir süreç devreye girer; her birimiz kendi ailemizde gördüğümüz ebeveyn tavırlarını rol model alır, beklentilerimiz ve tasalarımızı bunun üzerinden yaşarız.Yani geçmişte annemizi aldatmış bir baba modelimiz varsa evlilik ilgimizde daima bu dertle yaşarız.Yahut her şeyi omuzlayan bir ebeveynimiz varsa ya biz de onun üzere konutun bütün sorumluluğunu üstlenen bir rol oynarız veyahut bunu eşimizden bekleyen pasif bir rol alırız.
Bu manada geçmişten getirdiklerimizin farkında olabilir bunları hakikat okursak problemlerin tahlili de daha mümkün olabilir.Doğru teşhis hakikat tedavi manasında.Doğru okuyamazsak içinde debelenir dururuz.Elbette okurken karşı tarafa odaklandığımız kadar kendimizi de gözlemlememiz gerekir.Karşımızdaki insanın çok âlâ tahlilini yapıyor olabilir lakin şayet bağlantıda kendimizin tahlilini yapamıyorsak beyhude.Çünkü bu alaka içerisinde yönetebileceğimiz ya da değiştirebileceğimiz tek kişi kendimizdir.Karşımızdaki değil.Ve malesef bu manada yeniden yapılagelen en büyük kusur değişimi daima karşımızdakinden beklemektir.Bunun için bir çok yol deneriz lakin karşımızdaki bir türlü değişmez.Amaç bu olduğu sürece de asla değişmeyecektir aslında.Ancak insan kendi değişim sürecine odaklanır ve bağ üzerinden kendini okuyabilirse durum çok farklı o vakit. İŞTE O VAKİT KISIRDÖNGÜLER KIRILIR VE EVLİLİK BAĞI VAKİTLE YERİNE OTURUR.Farklılıklar örtüşür bütünleşir, fazlalıklar törpülenir ve çift birbirini tamamlayan bir bütün haline gelir.
Bağımızı karşılıklı olarak ne kadar dikkate alır ne kadar hassasiyet gösterirsek o kadar sağlıklı bir çocuğumuz (ilişki/iletişimimiz) olacaktır.
Günümüz evliliklerde yapılan en büyük ihmallerinden biri sahibi olduğumuz bu çocuğa (ilişkimize), gerekli yatırım yapılmamaktır.Bunun yerine kaçış yolları aranarak çoğunlukla ya işe kaçarken ya da yeni doğan çocuğun(kız/erkek çocuk) muhtaçlık ve beklentilerine kaçılmaktadır.Bu durum kısa vadede sorunu ötelerken uzun vadede malesef kronikleştirmektedir.
Karşılaştığım aile sıkıntılarının birçoklarının temelinde kızına/oğluna bağlanmış anne ve işine kaçan baba modeli vardır.Çocuğunun muhtaçlıkları için neredeyse her şeyi göze alan çift asıl çocuğu olan evlilik münasebetinin gereksinimlerini malesef öteleyebilmekte ve ihmal edebilmektedir.Ya da bu mevzudaki sıkıntılarının tahlilini mümkün görmeyerek en kısa yoldan ayrılmayı tercih edebilmektedir.Oysa her sorunun kesinlikle bir tahlil yolu vardır.İnsan nitekim ister uğraş eder ve ümidini kesmezse Allah ın müsaadesiyle kesinlikle bir tahlil yolu bulunabilir.Elbette bazen boşanmak da bir çözümyoludur.Ancak en son yol.
Şayet alakamıza karşılıklı olarak yatırım yapar onu dikkate alır ve gereği kadar önemser (zira çok önemsemek de başka bir problemdir) isek vakit içerisinde kesinlikle bir şeyler olumlu manada dönüşmeye başlayacaktır.Eğer biz yaşadığımız meseleleri ya da hoşlukları paylaşabiliyorsak evlilik bağlantısı manalıdır ve içerisinde hayat barındırır.
Sağlıklı bir paylaşım (iletişim /anlama ve anlaşılma) yoksa işte o ailede sağlıklı ebeveynler olunamayacağı üzere sağlıklı çocuklar da yetiştirilemeyecektir.Böylelikle problemlerin jenerasyondan nesle aktarılmasını sağlayan bir köprüden diğer bir misyonumuz olamayacaktır.
Değişim lakin insanın kendisiyle mümkün olacaktır. Şayet yaşadıklarımızı bize birer ayna olarak görebilirsek ve bunlardan bildiri alır hakikat anlayabilirsek sıkıntılar ne kadar can yaksa da birer fırsata dönüşecektir, pürüz değil.
Meseleleri fırsata dönüştürebilen ve hayatını manalı yaşayabilen bireyler olmak dileğiyle….
Psikolog Fatma Çalışkan
