Yaklaşık 13,7 milyar yıl evvelki Büyük Patlama’dan sonra birinci yıldızların ve galaksilerin oluşması muhtemelen birkaç yüz milyon yıl sürdü. Onların ışığı kozmosun “Karanlık Çağlarını” sona erdirdi. Bugün, James Webb Uzay Teleskobu üzere teleskoplar neredeyse bu çağa kadar geriye bakabiliyor. Bunun nedeni, bu birinci galaksilerden gelen ışığın bize ulaşmasının bugüne kadar sürmüş olması. Büyük gökyüzü araştırmaları da unsurun dağılımı, kozmosun büyük ölçekli yapıları ve gelişimi hakkında daima olarak yeni bilgiler sağlıyor.
Johns Hopkins Üniversitesi’nden Brice Ménard, “Dünyanın dört bir yanındaki astrofizikçiler yıllardır bu bilgileri tahlil ediyor ve binlerce bilimsel makale ve keşif buna dayanıyor” diyor ve devam ediyor: “Ancak hiç kimse hoş, bilimsel olarak gerçek ve bilim insanı olmayanlar için erişilebilir bir harita oluşturmak için vakit ayırmadı. Bizim emelimiz da cihanın gerçekte neye benzediğini herkese göstermekti.”
İnteraktif haritaya buradan ulaşabilirsiniz.
Hazırlanan interaktif harita, 20 yılı aşkın müddettir devam eden bir gökyüzü araştırması olan Sloan Dijital Gökyüzü Araştırması’ndan elde edilen bilgilere dayanıyor. Gökbilimciler New Mexico’daki Apache Point Gözlemevi’nde bulunan 2.50 metrelik geniş açılı yansıtıcı teleskopu kullanarak her gece gökyüzünün farklı alanlarının manzaralarını çekiyor. Bu projenin bir kesimi olarak milyonlarca galaksi haritalandı ve yeni harita bu galaksilerin yaklaşık 200.000’ini gösteriyor.
Etkileşimli harita, görünür cihanın koni formundaki, yaklaşık on derece genişliğindeki bir kısmını gözler önüne seriyor, yaklaşık 13,7 milyar ışık yılı araya kadar uzanıyor ve böylelikle gözlemlenebilir kozmosun tüm derinliğini kapsıyor. Sanal seyahat haritanın en alt kenarında mavimsi beyaz bir noktayla başlıyor – bu nokta Samanyolu’nu temsil ediyor.
Ménard, “Biz bu haritada yalnızca bir piksel büyüklüğünde küçük bir zerreyiz – ve biz derken milyarlarca yıldızı ve gezegeniyle tüm galaksimizi kastediyorum” diyor. Samanyolu’nun başlangıç noktası olması bizim bakış açımızdan kaynaklanıyor: Şayet başlangıç noktası olarak öteki bir galaksiyi seçseydik, harita çok benzeri görünecekti. Zira Samanyolu’muz ne özeldir ne de kozmosta belli bir yerdedir – ve coğrafik bir merkezi yoktur.
Gökbilimciler kendi renk skalalarını geliştirdiler
Şimdi uzayın derinliklerine gerçek ilerlediğimizde, yakın etrafımızda sayısız öbür galaksiyi filament gibisi net yapılar oluşturan noktalar olarak görürüz. Bunlar galaksiler ve galaksi kümeleri tarafından oluşturulan kozmosun büyük yapılarını gösterir. Vakitte ne kadar geriye gidersek, bu büyük yapılar o kadar belirsizleşir.
Galaksi noktalarının renkleri kırmızıya kaymalarını yansıtıyor. Cihan Büyük Patlama’dan bu yana genişlemeye devam ettiğinden, uzaktaki objeler tarafından salınan radyasyon yol boyunca gerilir, ışık daha uzun dalga uzunluklarına dönüşür ve böylelikle giderek daha fazla kırmızı ve akabinde kızılötesi aralığa kayar.
Harita bu çeşit iki kademeli değişimi gösteriyor: Alt kısımda galaksiler, üst kısımda ise daha uzak, daha yaşlı kuasarlar… Bu faal galaksi çekirdeklerinin rengi aksi takdirde artık görünür ışıkta olmayacağından, gökbilimciler bu haritada onlar için farklı bir ölçek kullandılar.
Büyük Patlama’dan sonra yayılan birinci radyasyon üst kenarda görülebiliyor. Bugün bu radyasyon o kadar gerilmiş ve “seyreltilmiştir” ki yalnızca kozmosun her yerinde bulunan zayıf radyo radyasyonu olarak ölçülebilmektedir – kozmik art plan radyasyonu. Bu tıpkı vakitte gözlemlenebilir cihanın de hududu. Galaksiler ve daha da uzaktaki objeler bizim için görünür değil, zira ışıklarının bize ulaşması cihanın bugüne kadarki müddetinden daha uzun sürüyor.
Ménard, “Astronomik imajlarda tek tek galaksileri ya da tahminen de tüm kümeleri görmeye alışkınız” diyor ve ekliyor: “Ancak bu harita kozmosu büsbütün farklı bir ölçekte gösteriyor. Galaksileri en derinlere kadar görselleştiriyoruz.”
