Bilim insanları on yıllardır yerçekiminin en temel ölçekte nasıl çalıştığını bulmaya çalışıyor lakin şimdi hiçbir teori bu gizemi tam olarak açıklayamadı. Yeni bir teori ise birinci sefer “yerçekimini görme” ihtimalini sunabilir.
En son teori, Albert Einstein tarafından birinci kere 1905’te sunulan eski bir kavrama dayanıyor. Fotoelektrik tesir olarak isimlendirilen bu kavram, yerçekimini tespit etmeye yardımcı olabilir. Einstein, ışığın foton ismini verdiğimiz birkaç küçük ve bölünemez paketten oluştuğunu teorileştirdi ve daha sonra bunu, fotoelektrik tesirin husus ve ışık ortasında aktarılan enerjiyi varsayım edebileceğini açıklamak için kullandı.
Einstein’ın teorisi başlangıçta kimi itirazlarla karşılaşmış olsa da, daha sonra fizik ve fizikî dünya anlayışımızın ihtilal niteliğinde bir modülü haline geldi. Artık de araştırmacılar, yerçekimi için fotoelektrik tesire benzeri bir sistem kullandıklarını söylüyorlar. Fakat bu çalışmada ışık yerine akustik rezonatörler ve Dünya’nın yanından geçen yer çekimi dalgaları kullandılar.
“Gravito-fononik” etki
Fotoelektrik tesirle tam olarak birebir olmadığı için araştırmacılar buna “gravito-fononik” tesir ismini veriyor. Bu çalışmadaki fikir, yaklaşık 2 tonluk bir alüminyum çubuktan yapılmış bir silindiri alarak en düşük kuantum güç durumuna soğutmayı içeriyor. Araştırmacılar, bu soğutmanın akabinde enerjik kütle çekim dalgalarının hususun içinden geçmesini sağlıyor. Bu dalgaların silindiri yavaşça çarpıtması, germesi ve sıkıştırması gerekiyor.
Elbette bu tesir yerçekimini görebilmemizle tam olarak birebir şey değil ve yalnızca yerçekimi dalgalarının silindir üzerindeki tesirlerini görüyor olacağız. Lakin, araştırmacılar silindirdeki titreşimleri izleyerek, güç durumunun yapacağı kuantum sıçramalarını varsayım etmeleri mümkün olabilir. Bunun, geçen dalgadan tekil gravitonların emilimini yahut emisyonunu göstermeye yardımcı olacağını söylüyorlar.
