Röportajdan öne çıkan kısımlar ise şu halde:
Nemanja, aslında bu türlü bir vazifeye rahatlıkla NBA’de yahut EuroLeague ekiplerinde, tahminen Sırp bir EuroLeague grubunda da başlayabilirdin. Sonuçta sen kendini kanıtlamış, efsanevi bir oyuncusun. Neden Bahçeşehir?
BAHÇEŞEHİR TERCİHİ
“Evet, aslında başta ben de bu halde düşünüyordum ancak şanslıydım. Emekli olmuş eski ekip arkadaşlarımla ‘basketbolu bıraktığın anda beşerler seni unutacak’ kelamı hakkında konuşuyorduk. Elbette bu olağan. Çok büyütülecek bir şey değil, hayat böyledir. Ben de oyuncu olarak başardıklarımdan ötürü çok memnunum. Elbette çok daha güzel olabilirdi ancak daha makûs de olabilirdi, her daim bu türlü bir ihtimal var. Münasebetiyle pek mutluyum. Her şey bir anda oldu, ben Fenerbahçe’deyken Bahçeşehir de maçlarını Ülker Arena’da oynuyordu. Burada birtakım beşerlerle tanıştım, kulüp hakkında bilgi sahibi değildim. Kulüp tam manasıyla gözümün önündeydi lakin asla buna dikkat etmemiştim. Aslında hayalim şuydu, Amerika’da kalmayı planlıyordum.”
Yönetici olarak mı?
“Aslında gelişim koçu olarak NBA’de kalmak istiyordum. Hem saha içinde, hem de saha dışında olmak istiyordum. Yeniden de karşıma bu fırsat çıktı, bu işi yapmak benim için bir hayaldi. Bu fırsata sahip olduğum için buradaki insanlara minnettarım. Bana ve burada yapmaya çalıştığımız işe güvendiler, münasebetiyle bunu hafife alamam. Hakikat yerde olduğumu düşünüyorum. Amerika’da, NBA’de olmak uzun vadeli bir gaye. Bu yüzden şu an buradayım ve büsbütün konsantreyim. Çok motiveyim, neler olacağını göreceğiz. Hayatta neyin nasıl olacağını asla bilemezsiniz, bu kulüple olan öyküm de bu formdaydı. Yapmamız gereken çok iş var. Sabıra ve bağlılığa gereksinimimiz var, ayrıyeten istikrarlı olmamız lazım. Yaptığımız işe inanmamız gerek.”
Kulübü yeni idare devraldıktan sonra ‘vizyon’ sözünü çok sık kullandıklarını görüyorum. Ayrıyeten sen de buradaki vizyonun ne olduğunu anlattın. Sanırım EuroLeague’in kalıcı bir üyesi olmak da bu vizyonun bir kesimi, o denli değil mi?
“Evet, o denli.”
Olağan EuroLeague’e girebilmek için iki şeyin olması gerekiyor. Birincisi EuroCup’ı kazanmak, sonrasında ise EuroLeague’de bir dönem daha kalabilmek için Playofflara kalınması gerekiyor. İkincisini yapan kulüplere wildcard veriliyor fakat bu bir yahut iki yıl için geçerli oluyor. Hasebiyle bunun olmasını nasıl bekliyorsunuz?
“Aslında bu çok kolay. Bu yıl EuroCup’ı kazanırsak EuroLeague’deyiz fakat dediğim üzere, istikrarlı olmamız ve çok çalışmamız lazım. Bir anda EuroLeague’e gidip ‘hey, biz rekabet etmek istiyoruz. Bize wildcard verin’ diyemeyiz. Evvel bunu hak etmemiz ve hürmet edinmemiz gerek. Öncelikle kendimize, buradaki herkese, yer aldığımız lige, EuroCup’a ve rakiplerimize hürmet duymamız lazım. İşlere profesyonel açıdan, bir basketbol tertibi olarak bakmamız lazım. Tüm bu ufak ayrıntıların ehemmiyeti büyük. Bunları yaptığımız ve istikrarlı olduğumuz sürece beşerler bu grubun bir gün EuroLeague’de rekabet etmek istediğini anlayacaklar. Doğal bu uzun vadeli bir süreç, tahminen beş, altı sene sürecek. Şu an neler olacağını bilmiyoruz, bu büsbütün büyük fotoğrafla alakalı. Burada herkesin tıpkı sayfada olması bizim için değerli. Ben gerçek yolda olduğumuza inanıyorum. Elbette kimi maçları kaybedeceğiz, ayrıyeten kadromuzu zorlanırken de görmek isterim çünkü…”
Zorlanmak da gelişimin bir modülüdür, değil mi?
“Evet, o denli. Bu olağan bir şey, sporun hoşluğu burada. Asla neyin nasıl olacağını bilmiyorsunuz. Günün sonunda basketbol bir spor, spor da nispi bir şey. Öğrendiğim şeylerden biri de inanmamız ve istikrarlı olmamız gerektiği. Bu dönemi üçüncü, dördüncü, beşinci yahut altıncı sırada bitirirsek ne yapmış oluruz? Hiçbir şey. Kupayı kazanırsak da, doğal bu çok güç olur değil mi? Sence gelecek yıl kupayı kazanabilir miyiz?”
Göreceğiz.
“Evet, göreceğiz. Yeniden de bu çok sıkıntı olur. Öte yandan ligi 12. bitirirsek hiçbir şey yapmamış oluruz, bir sonraki dönem yeniden EuroCup’ta olabilmek için muhakkak başlı kriterleri sağlamamız gerek. İstikrarlı olabilmek için yapılması gereken ne varsa yapmak istiyoruz, ben de bu durumda biri olarak herkesten bir şeyler öğrenmeye, herkesi dinlemeye ve herkesle konuşmaya hazırım. Mesela Derya (Yannier, Fenerbahçe Beko Genel Menajeri) ile konuştum. Alper (Yılmaz, Anadolu Efes Genel Direktörü) ile konuştum, kadromuza çok yardımı oldu. Aslında bize yardım etmeye gereksinimi yoktu lakin neye muhtaçlığımız olduğunu gördü, bence bu basketbolun ötesinde bir şey. Her kadro birebir sayfada olursa, birbirine hürmet duyarsa, biz de yöneticiler olarak birbirimize hürmet duyarsak bence bu durum, ligin büyümesi açısından çok kıymetli olur. Ben bu ligin Avrupa’nın en iyi ligi olabileceğine inanıyorum.”
“FENERBAHÇE KOLAY SEÇİMDİ”
Nemanja, biraz da oyunculuk günlerine dönmek istiyorum. 2013 yılında Fenerbahçe, basketbolda şu an olduğu kadar güçlü bir kulüp değildi. Ayrıyeten Barcelona da seni istiyordu. Pekala neden Fenerbahçe’yi seçtin?
“Aslında çok kolay bir seçimdi…”
Alışılmış orada bir adam vardı, o denli değil mi?
“Evet, bir adam vardı. O da Zeljko Obradovic. Aslında Barcelona’yı iki kere reddettim.”
“KALMADIĞIM İÇİN PİŞMAN OLDUM”
Bir yaz içerisinde iki defa mi?
“Hayır, birincisi Kızılyıldız’da oynarken. Aslında daima Barcelona için oynamak istemiştim. Doğal bu yaptığıma reddetmek de diyemeyiz, sporda bu türlü şeyler olabiliyor. Pekala Zeljko Obradovic mesleğimi değiştirdi mi? Evet, büsbütün değiştirdi. Ondan çok şey öğrendim. Pekala Fenerbahçe’de kalmadığım için pişman oldum mu? Evet, hem de her gün. Her gün pişmanlık duydum. Yeniden de NBA’e gitmek istiyordum ve bunun için pişman değilim. NBA’e gitmeseydim şu an burada olamazdım. Şu an bu ekip için çalışmıyor olurdum. Hayatta neyin nasıl olacağını bilemezsin, biraz evvel dediğim üzere çok daha güzel bir mesleğe sahip olabilirdim. Hayatta oyuncuyken de birçok yanılgı yaptım, tekrar de daha makus bir mesleğim de olabilirdi. Bu yüzden memnunum, oyunculuk mesleğimde başardıklarımdam ötürü memnunum. Ayrıyeten çalıştığım koçlardan öğrendiğim birçok şeyden ötürü da memnunum, öğrendiklerimi şu an daha güzel anlıyorum.”
Nemanja, elbette pişmanlıklarla yaşamanın gerçek olmadığını biliyorum ve burada ‘pişman mısın yoksa değil misin?’ diye sormuyorum. Tekrar de bazen hiç ‘NBA’e daha erken gitseydim ne olurdu?’ diye düşünüyor musun?
“Evet, daha erken gitmem lazımdı ancak dürüst olmam lazım. Hazır değildim. Basketbolun değiştiğini ve bu yüzden bedenimi korumak için çok çalışmam gerektiğini biraz geç anladım. Basketbol benim birinci aşkım, basketbol bana çok şey kattı. Bu yüzden minnettarım ancak ne olduysa oldu. NBA’e geç, yani 27 yaşındayken gittim. Daha erken gitmeliydim lakin hazır değildim, mental olarak hazır olmadığımı biliyordum. O vakitler basketbolu seven çılgın bir çocuktum. Bence birtakım şeylerden pişman olmak olağan bir şey, bu sayede daha yeterli olabildim ve yaşadıklarımdan ders alabildim. Ayrıyeten tıpkı anda iki farklı yerde olamazdım, münasebetiyle yeterliyim.”
“FENERBAHÇE’DE OYNAMAK ÖNEMLİYDİ”
Kusursuz bir karşılık. Pekala Fenerbahçe’deki ikinci devrinde neler oldu? İşler planlandığı üzere gitmedi.
“Dürüst olmam lazım, Fenerbahçe’deki insanlara ve taraftarlara çok büyük hürmet duyuyorum. Ayrıyeten Fenerbahçe’yi seviyorum. Fenerbahçe bana her şeyi verdi, bu yüzden minnettarım. Aslında ben o tıp bir insan değilim, nasıl desem… Ne olduysa oldu, benim için Fenerbahçe’de oynamak kıymetliydi. Tekrar de kimse Fenerbahçe üzere bir kadronun önünde olamaz. Fenerbahçe çok büyük bir kuruluş, çok büyük bir grup. Nasıl desem, hayat böyledir. Bu olağan bir şey. Fenerbahçe’yle olağanüstü bir ilişkim var, kulübü ve taraftarları seviyorum. Ben o ekipte EuroLeague MVP’si oldum. Gelişmeme yardımcı oldular, ben de kadroyla birlikte Final Four’a gitmemize yardımcı oldum. Münasebetiyle her şey sevgiden ibaret. Kimi şeyleri içinde tutman gerekir.”
“DÜRÜST VE SADIK OLMAK İSTEDİM”
Evet, buna hürmet duyuyorum. Pekala mesleğinin hangi noktasında ‘tamam, bu kadarı kâfi. Benden bu kadar’ dedin?
“Aslında mesleğimi tahminen de fizikî açıdan hayatımın en uygun noktasındayken bitirdim. 35 yaşındaydım ve bir mühlet daha, iki yıl daha oynayabilirdim. Tekrar de basketbola karşı dürüst olmak istedim. Golden State ile NBA şampiyonu olduktan sonra NBA’de kalabilirdim, buna karşın (Avrupa’ya dönüp) ‘halen üst düzeyde oynayabiliyor muyum?’ diye görmek istedim ve yapamadım. Dediğim üzere bundan pişmanlık duymuyorum, hayat bu. Yalnızca basketbola karşı dürüst ve sadık olmak istedim zira ‘yüzde 50-50’ olmak istemedim. Katkı veremeyeceksem devam etmek istemedim. Oyuncular için nerede durmak gerektiğini bilmek kıymetlidir. Ben NBA’de bile maç başına 10-15 dakika oynamaya hazır değildim, başımın içinde bu fikirle baş etmekte zorlanıyordum. Hiçbir vakit bu nedenden ötürü sorun çıkarmadım lakin daima oynamak istedim. Tekrar de bazen gerçekçi olmanız gerekiyor. Kimse vakte karşı yarışı kazanamaz, bu yüzden bir sorun yok.”