İşte Atilla Gökçe’nin o yazısı;
“Doğru hava, gerçek yer, yanlışsız vakit.. Daha da doğrusu var: Bronckhorst’un seçtiği on bir… Hollandalı hoca, kendisine yönelik tenkitlerin ve tekliflerin odağındaki oyuncu Semih’i direkt maça başlayan takıma seçince hem taraftarları, hem de kendisini rahatlattı. Lakin daha da değerli, olanı Semih’in motivasyonunu yükseltmesi, ona güvendiğini göstermesiydi.”
“Peki Semih ne yaptı? Sol önde vazifeliydi lakin, orada bir ziyaretçi üzere duruyordu. Oyunun akışına nazaran konum alıyor, İmmobile’nin iştirakine geçiyor ve hiç de sırıtmıyordu.İçten gelen hislerle oynadı. Yaşama ve oynama sevincini arkadaşlarıyla paylaştı. Rafa Silva’nın pasıyla ceza alanına girip aut çizgisine (İmmobile’ye top atmak için) inerken geciken bir atılımla düşürülünce Kadir Sağlam penaltıyı verdi. İtalyan da beşinci penaltı golüyle açılışı yaptı.”
“Oyun çabalı geçti. Konyaspor teslim olmayan, rakibi için daima arıza çıkaran bir konuktu. Çok koştular, top çaldılar, durumlara girdiler fakat kazandıkları topları âlâ kullanamadılar. Bunda Beşiktaşlı futbolcuların geçiş oyununa karşı çoklu yardımlaşma ile baskı yapıp topu geri kazanması da rol oynadı.”
“Maçın efendisi, çokça top kaybına karşın Beşiktaş’tı. Peki Beşiktaş’ın efendisi? Mutlaka Rafa Silva diyorum. Rafa’nın top alışında, pas verecek en az üç alternatifi görmesinde seyredeni heyecana sürükleyecek maharet ve vizyon vardı. Attığı gole gelince… Muçi’nin pasını çok güzel kıymetlendirdi. Rakip savunma oyuncusuyla üstüne gelen kaleciyi birebir anda saf dışı bırakarak sakin ve usta vuruşuyla skoru oluşturuverdi. Maçın sonlarına hakikat yaptığı değişikliklerle Rafa’yı sağ kanada alması, Beşiktaş’ın baskılı ve yaratıcı oyununu olumsuz biçimde yavaşlattı.”
