‘Erkek arkadaşım daima giysime karışıyor, istemediği üzere giyindiğim vakit beni zalimce eleştiriyor’’
‘‘Eşim daima telefonumu karıştırıyor’’
‘‘Annem çekmecelerimi, dolaplarımı karıştırıyor’’
‘‘Müsait olmadığımı ve konuşamayacağımı söylediğim halde 1 saat boyunca bana kaygısını anlattı ve şarjı bittiği için telefonu kapattı’’
‘‘Yeni tanışmamıza karşın benimle senli benli konuşuyor, adımla hitap ediyor. Sıcakkanlı oluşumu yanlış anladı.’’
‘‘Kaç yaşıma geldim, ailem hala odama kapıyı çalmadan pat diye giriyor’’
Günlük hayatta karşılaştığımız, şahsî hudutlara yapılan ihlallerden yalnızca birkaçını okudunuz. Daha pek çok örnek verilebilir. Nasıl ülkelerin sonları varsa birebir formda insanların da hudutları vardır. Benliğimizi, özsaygımızı, hislerimizi, davranışlarımızı her şeyden evvel bağlanma tarzımızı etkileyen sonlara bir bakalım istedim.
Sınırlar hayatımıza taraf veren şahsî çizgilerimizdir. Kim olduğumuzu ve kim olmadığımızı gösterir. Fizikî ve duygusal hudutlarımız isteklerimizi, gereksinimlerimizi ve tercihlerimizi başkalarından ayırt etmeye yardımcı olur.
Fiziksel hudutlar, vücudumuz, cinsel bölgelerimiz, kimlerin bize ne kadar yaklaşmasına müsaade verdiğimiz üzere alanlardır. Duygusal sonlar ise, kanılarımız, kıymetlerimiz, inançlarımız, dini ve siyasi görüşlerimiz üzere alanlardır.
Sosyal hayatta ve bağlantılarımızda yeteri kadar saygıdeğer olmadığımızı düşünür ve bundan ötürü da daima karşı tarafı suçlarız. Aslına bakılırsa çabucak hemen hepimiz hudut koyamadığımız için bu hisle karşı karşıya olduğumuzdan bihaberiz. Kimi endişelerimiz, hudutlar koymamıza mahzur olur.
Sevgiyi kaybetme, yalnız kalma yahut terk edilme kaygısıyla kendi sonlarımızı karşı tarafın ellerine veririz. Karşı tarafın öfkesinden korkarız. Tahminen suçluluk duyarız. Ve bazen de ‘‘ yeterli ben’i’’ kaybetmemek için hudut koymayız.
Ama gerçek şu ki sonlarımızın ihlal edilmesine müsaade vermek bizi ne kibar bir insan yapar ne de niyetli bir insan. Kıymetli olan kendi sonlarımız içinde dehşet ve dertlerimizden arınarak diğerlerine uygun gelebilmektir. Kişi tek başına ‘ben’ olmadan, oburuyla ‘biz’ olamaz. Yani ‘biz’ olmak ‘ben’ olmaktan geçer. ‘Ben’ olabilmek için de sonlara gereksinim duyarız.
Unutulmamalıdır ki hudutları kendimiz belirleriz. Bu sebeple kendimizi, gereksinimlerimizi, sorumluluklarımızı yeterli tanımamız gerekir. Kendimizi karşımızdakine bu halde anlattığımızda bizi anlayacaktır. Birebir halde karşımızdaki insanın da sonlarının olduğunu göz önünde bulundurmalı ve biz de birebir hassasiyeti göstermeliyiz.
Sınır koymak küsmek değil, birine bizi incitemeyeceği arada durmaktır.
Eğer gerek toplumsal hayatınızda gerek bağlantılarınızda hudut koymakta sorun yaşıyorsanız bizimle bağlantıya geçebilirsiniz.
