“Kendini ezdirme ayaklarının üzerinde dur.”
Geçmişte ” Gelinlikle gidilip kefenle çıkılan” evliliklerin yerini artık ” Kendini ezdirme ” tabiri almıştır. Gelinlikle girip kefenle çıkma fikri evlilikte nasıl bir facia yarattıysa, bunun tam zıddı olan “kendini ezdirme” fikri de evliliğin temeline konan bir dinamit üzere her an patlamaya hazır bir bomba vazifesini yerine getirmektedir. Çünkü “ezildiği inancına” sahip kimse karşılaştığı her olumsuzluğu kendisine yapılan bir haksızlık ve bu haksızlık karşısında kendini ezik olarak göreceği için bu durumu kabullenmemek ismine her karşılaştığı sıkıntıda birinci söylediği söz
” Ayrılalım ” olmaktadır. Hele bir de bayan, her şeyi alttan alıp yönetim etmeye çalışan pasif bir anneye sahipse. Annesi üzere olmamak ismine buhrana girerek olayları sağlıklı değerlendirememektedir. Evlilikte şimdide yaşadığı olumsuzluğun derecesi %50 ise bunu % 100 olarak algılayıp geçmişin acısıyla şimdiye reaksiyon verebilmektedir. Zihnimizin gerisinde sabit duran ” Boşanma fikri ” tohumlarını geçmişten alıp günümüze meyvelerini veren bir ağaç üzere kendini göstermektedir.
Her evlilikte problemler, çatışmalar yaşanır. Hele bu evliliğin birinci yıllarındaysa. Günümüzde evlilik yaşı 22-35 ortası olduğu için bireyler kendi kişiliklerini oturtup bir ortaya gelmektedirler. Aslında bireyler kendinin farkında olup, sonunu bilse, karşı cinsi birazcık tanısa ve alakada sağlıklı bağlantı kurulabilse problemler daha kolay çözümlenebilir. Lakin biz toplum olarak sağlıklı irtibat kurmada çok yetersiziz. Ya kendimizi gereğince tabir edemiyor ya da muhatabimizi duymuyor/dinlemiyoruz. Tahlil aramak yerine suçlamayı, şikayetlenmeyi, söylenmeyi, onaylanmayı bekliyoruz. Bu yüzden meselelerimizi muhatabımızla değil diğerleriyle paylaşıyoruz. Halbuki sıkıntılarımızı muhatabımızla paylaşabilmek tahlili kolaylaştıracaktır. Eşinizle yaşadığınız sorunu annenizle/başkasıyla paylaşmaya devam ettiğiniz süreceeşiniz ile inançlı bir bağlantı kuramazsınız. Her geçen gün birbirinizden daha da uzaklaşır, birbirinizi daha fazla yanlış anlarsınız.
Münasebette beklentilerimiz temel gereksinimlerimiz vardır. Tıpkı vücudumuzun uykuya, hareket ve beslenmeye nasıl gereksinimi varsa evlilikte de münasebetimizin duygusal ve fizikî gereksinimleri vardır. Hem kendimizin hem de eşimizin muhtaçlıklarını görebilirsek daha az sorun yaşarız. Zira problemler gereksinimlerden kaynaklanır. Sevilme gereksinimi, anlaşılma gereksinimi, önemsenme gereksinimi, farkedilme muhtaçlığı, ilişkin olma muhtaçlığı, sahiplenme muhtaçlığı, sahiplenilme muhtaçlığı vs. Bunlar ne kadar tatmin edilebilirse o kadar memnun ve huzurlu hissederiz. Lakin herkesin sevilme lisanı farklıdır. Bu manada dillerimizi keşfetmeli ve söz etmeliyiz. ” Ben söyledikten sonra ne manası var ” dememeliyiz.
Evlilikte boşanmaktan en çok bahseden kişi bundan en çok korkan ve bunu en çok istemeyen kişidir.
Zihnimizin gerisinde bulunan boşanma fikri her hengamede ön plana çıkıyor ve ” kâfi artık hiçbir şey değişmeyecek boşanalım ” diyorsanız bilin ki hiçbir şeyin değişmeyeceğine olan inancınız her şeyi sabit kılacaktır. Siz bu türlü baktığınız ve inandığınız sürece evet hiçbir şey değişmeyecektir. Zira değişime inanırsanız görebilirsin, inanmadığınız bir şeyi göremezsiniz. Ve bu inancınızı size muhatabınız/eşiniz değil kendiniz sağlayacaksınız.
Şayet zihnimizin gerisinde boşanma fikri varsa bu fikirden kurtulmalıyız.
Kişilik, davranış, tavırlar elbette kolay hal almaz fakat vakit içerisinde dönüşebilir. Tesir reaksiyonla değişir, baskıyla değişir, acıyla değişir, kaygıyla değişir, sevgiyle değişir. İnsan form alan bir varlıktır, statik değil dinamiktir.
Evlilik benliğimizi keşfedebilme ve değişip dönüşebilme sürecinde bize taban hazırlar. Evlilikte kendimizin zannettiğimizden daha fazlası olduğunu görürüz. Dışarda dört dörtlük başarılı, olgun, saygın, anlayışlı iken evlilikte nasıl duyarsız, zalim, bencile dönüşebildiğimizi görürüz. Hem eş olma hem de ebeveyn rolünde ne kadar da farklılaşmaktadır sürecimiz.
Eğer eşiniz asla yanlışını kabul etmiyor sizi dinlemiyorsa onunla sözel irtibat kurmak yerine davranışsal bağlantıya geçin. Hal ve davranış olarak kendinizi söz edin, onda merak ve dert oluşturun. Sizi merak edip kaygilanmadiği sürece dinlemeyecektir.
Anlamak konusuna gelince anlaşılmak için evvel anlamaya çalışın. Hakikat ve objektif pahalandırmak bağlantılarda çok zordur. Hepimiz yaşadıklarımıza kendi yüklediğimiz manaları okuruz. Nasıl bakarsak o denli görürüz bireyleri ve alakaları. Bu yüzden bakış açısını değiştirmemiz çok değerlidir.
Evlilikte değişen yalnızca eşimiz değil tıpkı vakitte kendimizdir.
Değişen ben ile birlikte sıkıntılara yaklaşımımız eşinizden çok farklı olabilmektedir. Örneğin ben o sorunun içinde boğulurken eşim onu sorun olarak bile görmemektedir. Meğer flört periyodu her şey şahane gidiyordu ne oldu da evlendikten sonra bu hale geldi? Eş olunca hangi ebeveynimizin rolünü üstlendik ? Kimi rol model aldık ve otomatik olarak taklit etmeye başladık. Bu kim ? Biz miyiz, yoksa ebeveynlerimiz mi? Âlâ bakalim ve ayrisalim. Şayet ayrisamaz ve kendimiz olamazsak bağlantıyı sağlıklı devam ettiremeyiz.
Yalnızca eşinizi suçlamayın, sorunun içinde nasıl rol aldığınıza bakın. Faal mi, pasif mi? Sorun çıkaran mi, aman sorun çıkmasın diyen mi, güvenen mi, inançsız mi?
Rol değiştirin. Daima birebir rolde kalırsanız daima birebir şeyle karşılaşırsınız. Eşinizin değişmesi için değil kendinizi keşfetmek ve dönüştürmek için çabalayin. Aksi halde ömür uzunluğu boşuna kürek sallarsiniz.
Sağlıcakla kalın…
