Pandemi periyodunda Fransa’nın çikolata kokan sokaklarında tek başına ayakta durmaya çalışan bir bayanın Türkiye’ye dönüş seyahatinde durağı olan Karantina yurdunda yaşadıklarından öte yaşayamadıkları, geçmişin izleri ve çocukluk sancıları yürekten kaleme akmış.
Bu kitap, Asya’nın yurt karantinasında geçirdiği 14 gün akışındaki kendisiyle olan karantina sürecini husus alır. İkinci Dünya Savaşı’nda hamamböceği olan Musevileri yok etmek ne kadar kolaysa bir virüsü bir yere kapatmak ve beslemek de o kadar kolaydır. İnsan dışılaştırma, harika bir hal içinde insanların yansısı, korkusu ve yalnızlığı dikkat çeker kitapta. Karantina sonlarının konut duvarlarıyla değil zihnin duvarlarıyla çizildiğine şahit oluruz. İnsanın kendinden kaçmak için ne kadar uğraştığının ve kendi sesini duyma seyahatinin ne kadar çetin olduğunun çığlığını hissedeceksiniz. Bir bayanın çığlığı yankılanacak kulaklarınızda, duymak istemeyebilirsiniz lakin hissedeceksiniz.
Kitap 3 ana kısımdan oluşuyor. Bu kısımların her biri farklı ışıklar altında incelenebilir. Lakin hepsi bir bayana aittir. Asya “toplum içinde olması gereken kadının” karşısında dik durmaya çalışırken zorlanıyor, acı çekiyor. Zincirlerinden kurtulmaya çalışırken her geçen gün daha çok esir kaldığını fark ediyor. Yalnızca toplumsal norm, kutsal annelik şemasına değil savaşan bayan güçlüdür, yargısına da baş tutuyor. “Güçlü değilim, güçlü olmak zorunda değilim. Hayallerimdeki umudun ardında ayaktayım” diyor Asya. Ayaklarında takılı kalmış prangalar eşliğinde, Özant’ın dediği üzere “Unuttuğumuz çocukluğumuzu hatırlatmak ve dayatılan kadınlığın gerisindeki suskunları silkelemekti tahminen derdim
