Bir duyguyu manaya, farkında olma, dengeleme ve duygusal yansıları düzenlemek demektir. Günün her anında duygusal süreçlerimizi etkileyen bir şeyler yaşarız ve şuurlu olarak yaptıklarımızla ya da otomatik olarak hislerimizi tekrar sakinleştiririz.
Çocuklarda ise bu süreç beyindeki ayna nöronlar sayesinde doğduğu andan itibaren başlar, bebek bu nöral sistem sayesinde ebeveynin hareketlerine,duygularına,niyetlerine ahenk sağlayarak hayatta kalır.
Çocuk korktuğunda,kaygılandığında,öfkelendiğinde ebeveynin vücut lisanı, ses tonu, yüz sözlerini de içeren sakin yaklaşımı çocuğun hislerini nasıl yatıştıracağını öğrenmesini sağlar. Şayet ebeveyn kendi hissini yatıştıramaz panikle ve öfkeyle yaklaşır ya da çocuğun hissini önemsemezse çocuk yeniden ayna nöronlar aracılığıyla ebeveyninin hissini içselleştirir ve sonrası için hissini sakinleştiremez.
Dil ve tabir maharetlerinin yetersizliği tecrübe ve bilgi eksikliklerinin olmasından ötürü çocuklar hislerini çok daha ağır yaşarlar.Yine beyin gelişimleri gereği duygusal dünyaları zengindir.Duygu regülasyonunda sorun yaşayan çocukların sakinleşmeleri uzun vakit alır bir histe denetimden çıkarlar ve vakitle sıkıntılı olarak etiketlenen davranışlar geliştirebilirler.
Çocukları güç hislerde yalnız bırakmamak,duygularını engellemeden alan açmak,duygusunu anladığınızı hissettirmek bunu yaparken de kendimizde zorlandığımız parçayı bulmak ve kabul etmek ebeveynin dayanıklılığı ve şefkati bu sürece yardımcı olur.
