Ergenlik bir hastalık değildir. Ergenlik hayatın olağan bir evresidir. Çocukluktan yetişkinliğe geçişteki o zarurî bölgedir. Kimi ergenler o süreci çok fırtınalı atlatır, kimi ergenler biraz daha makul müddette atlatır. Sürecin tabiatında baş karışıklığı, ne olduğunu, kim olduğunu bilmeme, bilememe hali vardır. Aslında sürecin tabiatında bir kimlik arayışı vardır.
Bu süreçte anne ve babalar çok çaresiz hissedebilir. Zira ergenin anne ve babaya meydan okuyucu bir hali vardır ve bu sürecin olağan kısmıdır. Anne ve babanın bu süreci kişiselleştirmemesi, alınganlık göstermemesi, bir inatlaşmaya girmemesi kıymetlidir. Biz anne babalara deriz ki : “Koltuğunuzda sağlam oturun”.
Anne ve babaların kendi ergenliklerini nasıl geçirdikleri değerlidir. Ergenliklerini geride bırakmış olmaları değerlidir. Kimi ailelerde şunu görmekteyiz, çocuk kendi egemenliğini ilan ediyor; meskende bir kral üzere dolanabiliyor, anne ve baba ne yapacağını bilemeyebiliyor. Herkesin yeri karışıyor, zati ergenlik sorunlarının terapisinde en değerli şey herkesin yerini bilmesi ve yerini müdafaasıdır. Ergen de şuna teşvik edilmeye çalışılır, anne ve baba bir köşede dursun fakat ergen de ne istediğine odaklanmalıdır. Ömür maksadı ne? 3 ay sonra, 3 yıl sonra kendini nerede görmek istiyor, bu O’nun hayatı ve bunu sahiplenecek mi? Zira kendisine yatırımda bulunursa bunun bir bedeli var, bunu yapmazsa bir bedeli var.
Ortak aile kuralları var ve ortak aile kurallarına iştirak etmek ve uymak değerli. Ergene sunulan kurallar ve aile kuralları, anne ve baba tarafından da uyulan yasalar olursa ergen için bu yasalar daha kabul edilebilir olur. Bir çok defa şunu görüyoruz, ergene bir grup yasalar öneriliyor lakin anne ve baba bu maddelere uymamış. Bu türlü durumlarda güçlü olanın dayattığı orman kanunu üzere yasalar oluyor ve bu sefer de ergen bu maddelere boyun eğmiyor.
Anne ve babanın bu süreçte yapabileceği en âlâ şey kendi bedellerini de açık, dürüst, yakın bir formda sunmaları; görünürde değil, gerçekten örnek olmamaları.
